Βασική επιδίωξη του οδοντιάτρου είναι η διατήρηση των δοντιών, που υπάρχουν στο στόμα του ασθενούς και η αποκατάσταση τους με θεραπευτικέςή προσθετικές μεθόδους.
Όταν όμως διαπιστώνεται ακτινογραφικά και κλινικά, ότι η απόδοση του δοντιού στην λειτουργία μάσησης είναι αδύνατη ή είναι υπεύθυνο στην πρόκληση διαφορών διαταραχών, τότε οδηγείται στην αφαίρεση του.
Ενδείξεις εξαγωγής των δοντιών :
- Εκτεταμένη αυχενική τερηδόνα
- Οξύ φατνιακό απόστημα σε δόντια που η διατήρηση τους δεν είναι εφικτή (π.χ. φρονιμίτες)
- Περιοδοντίτιδα σε προχωρημένο στάδιο
- Οξείες ή χρόνιες παθολογικές καταστάσεις του πολφού, σε δόντια που άλλες πιθανές θεραπείες δεν είναι εφικτές (π.χ ακρορριζεκτομή)
- Κάταγμα στην μεσότητα της ρίζας (μετά από τραυματισμό)
- Υπερέκφυση δοντιού
- Κάταγμα της γνάθου, στο σημείο το οποίο βρίσκεται το δόντι που εμποδίζει την ακινητοποίηση της
- Ορθοδοντική θεραπεία, που επιβάλλει την εξαγωγή ενός ή περισσότερων δοντιών
- Περιπτώσεις έκτοπων, ημιέγκλειστων ή έγκλειστων δοντιών
- Υπεράριθμα δόντια που παρεμποδίζουν την ανατολή κανονικών δοντιών
- Περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική θεραπεία
- Αισθητικές ανάγκες
